A pamiętasz...

Okazuje się, że zarówno ja jak i Lepsza Połowa mamy całkiem niezłą pamięć. Sprawdziliśmy to przy okazji... . 
No właśnie. W tych dniach świętujemy 27 rocznicę ślubu. Jak to u nas zwykle bywa przy takich okazjach, każdego roku wspominamy, wspominamy, wspominamy. Zaczyna się od czasu intensywnych przygotowań, poprzez wieczór panieńsko-kawalerski, który... spędziliśmy we dwoje w cudownej knajpie... a skończywszy na ślubach (ślubach, bo najpierw był cywilny, a po kilku godzinach - kościelny), przyjęciu i w końcu podróży poślubnej.
I tak znowu okazuje się, że pamięć jest wybiórcza. Niby emocje te same, zdarzenia również, ale jakby widziane przez każdego z innej... perspektywy. 
To potwierdza badania przeprowadzone na kilku osobach (badania nie pamiętam przez kogo przeprowadzone), które brały udział w pewnym zdarzeniu. Po latach każde z nich zapytane było o to... co pamięta z tamtych chwil... okazało się... że każda osoba pamiętała coś innego... . W sumie - wszystko składało się w realną i prawdziwą historię z tamtego czasu.
Ilekroć przypominam sobie tamten czas, w końcu dosyć odległy, ogarnia mnie wzruszenie. Za każdym razem takie samo, mimo upływu lat... . A kiedy przypominam sobie wiersz Kazimierza Przerwy-Tetmajera, to wzruszenie osiąga istne apogeum...

A kiedy będziesz moją żoną...
umiłowaną, poślubioną,
wówczas się ogród nam otworzy,
ogród świetlisty, pełen zorzy.

Rozdzwonią nam się kwietne sady,
pachnąć nam będą winogrady,
i róże śliczne i powoje
całować będą włosy twoje.

Pójdziemy cisi, zamyśleni,
wśród żółtych przymgleń i promieni,
pójdziemy wolno alejami,
pomiędzy drzewa, cisi, sami.

Gałązki ku nam zwisać będą,
narcyzy piąć się srebrną grzędą,
i padnie biały kwiat lipowy
na rozkochane nasze głowy.

Ubiorę ciebie w błękit kwiatów,
niezapominajek i bławatów,
ustroję ciebie w paproć młodą
i świat rozświetlę twą urodą.

Pójdziemy cisi, zamyśleni,
wśród złotych przymgleń i promieni,
pójdziemy w ogród pełen zorzy
kiedy drzwi miłość nam otworzy.