I po meczu ostatnim

Euro 2012 przeszło do historii piłki nożnej. Stadiony opustoszały, hotele, pensjonaty, kluby, puby też... . Europa wyjechała, zostaliśmy... my... . 
Finałowy mecz zakończył się bezapelacyjnym zwycięstwem Hiszpanów. Rozgromili Włochów czterema, pięknie strzelonymi bramkami i to nie z żadnych rzutów karnych, a... no po prostu: w grze. 
Ja wiem, że już pisałam, że się nie interesuję, nie oglądam, nie kibicuję i się nie znam, ale w ósmej minucie meczu, kiedy tak śledziłam te wszystkie akcje, powiedziałam (tu wszyscy moi faceci są świadkami), że Hiszpanie są lepsi i wygrają. Po czym - za sześć minut (dokładnie w czternastej minucie meczu) padła pierwsza bramka.
I niby laik jestem, bo mistrzostwa się skończyły, ja wciąż nie wiem o co chodzi z tym spalonym (i chyba już do końca życia pozostanę w nieświadomości, niekoniecznie błogiej - chociaż, po co mi to do szczęścia), to jednak obserwatorem piłkarskim jestem i wnioski wysnuwać potrafię... .
Po zakończonym meczu, tradycyjnie, jak na cywilizowanych ludzi przystało, członkowie obu drużyn wymienili uściski dłoni i przyjacielskie poklepywanie po ramieniu. Tylko jeden, dwudziestodwuletni pieszczoszek drużyny włoskiej, z obrażoną miną uciekł z boiska... nie dotrzymał obietnicy, którą złożył przed meczem swojemu ojcu... a obiecał, że Hiszpanom strzeli kilka goli... .
Teraz z niecierpliwością czekam na Igrzyska Olimpijskie w Londynie... .